My article published in Hindusthan daily today under my column थोडा है थोडे की जरूरत है
झुकुगाडीचा आनंद माझ्या भावाने त्या दिवशी मला सांगितले की, महालक्ष्मी पुजनासाठी तो त्याच्या पत्नी व मुलांसह रेल्वेने येणार आहे व मी त्यांना घेण्यासाठी रेल्वे स्टेशनवर यावे. मी त्यांना घ्यायला स्टेशनवर जाणारच होतो परंतू मला त्यांच्या या प्रवासाच्या कृतीचे आश्चर्य वाटले. कारण एरवी ते सर्व कारमधे बसून साधारण दोन सव्वा दोन तासात नागपूरहून अमरावतीला त्या घरापासून या घरापर्यंत अगदी आरामात येतात. परंतू तो आरामाचा प्रवास सोडून साधारण एक तास आधी घरुन निघून रेल्वे स्टेशनवर जायचे, त्यानंतर इंटरसीटी गाडीत बसून साधारण अडीच तासाचा प्रवास करायचा व मग रात्री मी त्यांना घरी घेऊन यायचे. या सर्व प्रकारात साधारण कारच्या प्रवासापेक्षा दुप्पट म्हणजे पास तासाचा वेळ जाणार. त्यामुळे मी त्याला सहजच विचारले की कार घेऊन का येत नाहीस. त्याने दिलेले उत्तर मला मजेदार वाटले व त्यामधून आपला देखील विचारप्रवास कसा बदलत चाललाय याची जाणीव झाली. रेल्वेप्रवासाचा हा असा द्राविडी प्राणायाम करण्याचे त्याने यासाठी ठरविले की त्याच्या चार वर्षांच्या मुलाला रेल्वेचे फार कौतुक असून त्याने आतापर्यंत रेल्वे केवळ चित्रांमधे व काहीव
